Ты называеш гэта шчасцем.
Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.
I кожны раз, i кожны дзень,
Каханне йзноу сваё адкласцi,
I засталася толькi цень,
Ты называеш гэта шчасцем ...?!
Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.
Родная мова.
О мова казак и легендау,
Ты апаясала душу
І сэрцы многім пакаленням,
З табой зліліся воблак сум
І гоман ветру ў кроне дрэва
І сум гаёў каля ракі
Купала, Колас, Танк і Глебка
Твае о мова сваякі.
.................................................................
З пауночнага ззяння, да спёкі паўдня,
З заходніх раунін і да схілаў усхода
Цабе прыгажэйшай у свеце няма,
О найчэсцейшая Родная Мова.
***
І адшумеў ужо мой сад,
Ды й кліча йзноў мяне радзіма,
І веска з жменею тых хат,
Ля плота ў чырвані рабіна...
І поле, дзе ты маладым,
Калісьці з дзедам статак пасціў,
І лес - той ціхі і сівы,
Што прад зімою лісце страціў...
Дзяўчына тая, што кахаў,
Аднак не скрочыш ты з дарогі:
Цяпер ўжо іншы час настаў,
Насталі новыя трывогі.
Цябе чакае плот стары,
Сагнуўшыся, бы пьяны ў пекле,
За вёскай "нашыя" кусты,
Што год ці два ўжо як ссеклі...
Усё тут хочацца абняць,
Што помнішь ты, і дзе вы жылі,
Той край, дзе год, а можа пяць,
Твае гады адгаманілі.
***
Як часта я ў зімнюю ноч
Хадзіў ля аселіц, блукаў,
І кветкі ўзімку збіраў,
Як часта я ў зімнюю ноч.
Як хутка прайшла маладосць,
Бы ў нейкім скарочаным сне,
Як доўга ты снілася мне,
Як хутка прайшла маладосць.
Не хадзіць мне болей ля аселіц,
Кветкі ў зімку болей не збіраць,
І па шчасцю мне не сумаваць ,
Не хадзіць мне болей ля аселіц...
*** (Гедзімін Л.А.)
Калі вы нам чыталі нешта,
Хадзілі блізка каля нас,
Не не, мы слухалі канешне,
Але мы слухалі не вас.
Мы слухалі, як б`ецца сэрца
У сто таноў, і голас ваш
Быў даражэй за ўсё на свеце,
Мы слухалі, але не вас.
З грудзей ірвалася на волю,
І не са зла, і не з умыслу,
Замест Ларыса Анатольеўна,
Забыўшыся пра ўсё, - Ларыса.
Каханне ёсць!
Жыцце, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоуную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!